O sztuce. Blog Justyny Napiórkowskiej

Nowy Jork. Nowy Jork. Wielki, zadziwiający Nowy Jork. Wróciłam stamtąd dwa dni temu, jet lag już znośny, rozmieniony na drobne. Dwa ważne spotkania, dotychczasowe wyobrażenia Christie`s i Guggenheima nabierają realnych form, ludzkiego wymiaru. Przywiozłam dużo wrażeń, nieuchwytnych, niedogonionych. Takich zauważonych sytuacji, które zostają pod powiekami. Mignięć, krótkich ułamków. Zgodnych z rytmem miasta, które od razu wymaga od podróżnego postawy aktywnej, dziarskiego ruszenia w trasę i szybkiego chwytania wrażeń. W locie, w biegu, w pośpiechu, bo w tym mieście po prostu nie można się zatrzymać. Nowego Jorku nie da się w całości opowiedzieć. Jego kolory nie mieszczą się w słowach. Jego gwaru nie oddają fotografie. Jego zapachy, jego temperatura, jego dźwięki- to wszystko w takiej dziwnej harmonii, tak naturalne dla tego miejsca!  Ciągle się człowiekowi wymyka, niepokornie i autonomicznie. Nowy Jork. Tam gdzie tysiące anarchii sumują się w jakiś wspólny, zadziwiają...

Na zdjęciu refleksyjny brunet. Ciemna oprawa oczu, uważne spojrzenie. Papieros w dłoni. Welurowa marynarka. Malarz na tle swojego atelier. Ściana, stół, obraz, szkic. Farby na ubraniu, farby na podłodze. Nic więcej.  Niby zwykłe, ale w tym wydaniu po prostu legendarne. Poznajcie Amedeo Modiglianiego. Urodził się nie tam gdzie trzeba, i szybko stamtąd umknął. Mały Dedo, z portowego Livorno, syn z dobrego domu. Pielęgnowany i chorowity. Livorno to miasto, skąd rozpoczynają się różne podróże, zaczynają różne wędrówki. Chyba łatwiej stąd wyjechać niż tu zostać. Przewodniki turystyczne nie krzyczą z okładek, że jeden z największych malarzy XX wieku urodził się pod tym niebem. Dzisiaj Livorno najpewniej powita was setkami ciężarówek w okolicach portu. To miasto  po prostu oddycha, żyje portem. Wszystkie jego miejskie krwiobiegi biegną do portu i tu znajdują ujście w morzu. Tony t-shirtów z Indonezji. Miliony par butów z Chin. Tysiące par dżinsów. Wielkie...

Wieczór, europejska stolica. Jedziemy na spotkanie w polskiej Ambasadzie, z okazji 11 listopada. Najpierw łapanie taksówki. Z drugiej strony skrzyżowania srebrne auto. Taksówkarz pokazuje z daleka, na migi, że za 3 minuty przyjedzie, tylko zawróci. Światła zielone, światła czerwone, światła zielone. Przyjeżdża, wsiadamy. "Dokąd?"- pyta. Podajemy adres, prosimy do polskiej ambasady. Wywiązuje się rozmowa. Taksówkarz jest Grekiem, z Korfu. "Jedziecie na uroczystość z okazji Święta Niepodległości?"-mówi. "To mam dla was coś specjalnego!" i natychmiast puszcza z cd polski hymn narodowy. Jedziemy taksówką przy dźwiękach Mazurka Dąbrowskiego. Grek zna tekst! "Z ziemi włoskiej do Polski", nuci i jedziemy razem przez ziemię belgijską, we wzruszeniu, crescendo ! Kilka kropel deszczu sprawia, że ulica przez chwilę błyszczy. W Ambasadzie setki osób. Wyjątkowo. Miło. Tłumnie, radośnie, gwarno. Spotykam moich przyjaciół ze studiów. Poznaję kilka osób. ...