List z Kazimierza, notatki z podróży

Jadę do mojego Kazimierza nad Wisłą. Zawłaszczam to miasto, to tu osiemdziesiąt lat temu wówczas chłopiec, a trochę później kawaleryjsko-przystojny młodzieniec przypłynął Wisłę wpław, z Janowca. W okolicy, razem z kolegami wrzucał kaczki do studni, a potem wszyscy -  ile tchu - biegli nad rzekę, żeby zobaczyć jak wypływały spod wody jakimś tajemnym kanałem. Taką historię znam z rodzinnych opowiadań.  Wyobrażacie sobie takie rozbawione dzieci, biegające po skarpie wiślanej wśród okrzyków i śmiechów? Wśród nich był  mój dziadek, ze swoimi braćmi :-). Ci chłopcy, lata później,  po wojnie,  wznosili Warszawę z gruzów.

Mój Kazimierz zaczyna się tam, gdzie dla  niektórych Kazimierz się kończy.

Miasto wysokich attyk i grubych stiuków ze sklepień fary.
Miasto niezależnych psów wędrujących przez rynek i apodyktycznych kotów wylegujących się wśród rozstawionych szeroko okiennic. Niedługo zakwitną tutaj kaskady pelargonii.
Miasto porośniętych dzikim winem domostw.
Miasto miłości - skrytej, legendarnej,  między piękną Esterą i królem Kazimierzem.

Miasto u stóp wzgórz,  posadowione wśród malowniczych  wąwozów, w  niecce winorośli i pasiek.

Kolonia artystyczna , przyciągająca niegdyś wybitnych artystów malarzy. Był tu Gierymski, Pankiewicz, Pruszkowski, Ślewiński, Eibisch...Malarskie bractwo, które ściągnęło tutaj  przywołane artystowską atmosferą, malowniczymi widokami i historią w każdym wapiennym kamieniu.

Ludzie sztuki podążali tu za śladem świetności złotych lat handlu żytem i pszenicą , gdy port kazimierski wypełniony był gwarem handlarzy zbożem i spekulantów, a pod ścianą wzgórz wyrastały wdzięczne  jak haftowane serwety spichlerze. Renesans i manieryzm przynosili tu we własnej wiedzy włoscy rzemieślnicy, Komaskowie, budowniczowie znad jeziora Como. Nadobni mieszkańcy, Przybyłowie wznosili przy rynku dumnie wyrastające w niebo kamienice na część swoich świętych patronów, Krzysztofa i Mikołaja. Dzisiaj z tych fasad można odczytywać nieco zapomnianą ikonografię. Święty Krzysztof ( z greki -  Christo-pheros - niosący Chrystusa) wyrzeźbiony na jednym z budynków przekracza strumyk pełen raków i ryb z maleńkim Chrystusem usadzonym na ramieniu. Po drugiej stronie Wisły, na wysokości flisackiego Męćmierza  błyszczał bielą wapiennych skał zamek w Janowcu, a w kościele farnym wielki Santi Gucci rzeźbił nagrobki właścicieli miasta, Firlejów.. A propos Andrzej Firlej ufundował miasto z pożyczki udzielonej mu przez Jana Kochanowskiego...
Ach, cóż za czasy, gdy poeci udzielali pożyczek inwestorom ;-)!!!

Dziś jeszcze Kazimierz żyje aurą tamtych obecności.


To jest właśnie mój Kazimierz.

Może poczytam "Notatki włoskie" Marii Kuncewiczowej? A może "Samuela Zborowskiego" Jarosława Marka Rymkiewicza? Do usłyszenia w przyszłym tygodniu!

Podoba się Państwu ten blog? Jeśli tak- to proszę o oddanie głosu w konkursie na Blog Roku przez wysłanie SMS-o treści E00118 na numer 7122 . Koszt sms-a to 1,23 zł, a dochód zostanie przekazany na organizację turnusów rehabilitacyjnych dla dzieci niepełnosprawnych.
Justyna Napiórkowska
Autorka Blogu Roku w dziedzinie Kultury
www.osztuce.blogspot.com
Udostępnij
Więcej sztuki? Zapraszam na blog : www.napiorkowska.blogspot.com Justyna Napiórkowska www.osztuce.blogspot.com