Grecja na horyzoncie !

Wróciłam znad morza Egejskiego, ale Grecja pozostaje w mojej głowie. Jej konsekwentny błękit, w wielu odmianach pozostaje jak powidok. Słońce bielące wapienne ściany domów na Santorini. Gęsta czerń strojów Greczynek wymagająca powagi. Ouzo, mocne i wibrujące w głowie jak młode wino. Morze, którego fale przynoszą tyle skojarzeń. Europa porywana znad brzegu przez Zeusa, Ikar upadający w miękkie wody ( lepiej zapamiętany z Breughla niż z Parandowskiego ), Odyseusz wabiony przez syreny...Dzielne i piękne greckie boginie -dumna jak Akropol Atena, niepokorna  Artemida, zmysłowa Afrodyta...Bogowie - odważni i bohaterscy, uchylający ludziom rąbka boskich krain szczęśliwości...Motywy mitologiczne z europejskich muzeów wydają się jednak dworsko dalekie od nieposkromionej rzeczywistości. Żeby odczuć magię Partenonu, trzeba najpierw w upale wspinać się w słońcu. A potem objąć wzrokiem potężną panoramę. I poczuć się jak jeden z bogów ( wśród setek innych, z atrybutami Canonów i Nikonów  ;)  

W podziwie do Grecji  nie idę za Herbertem. Współczesność mnie tu nie drażni. Grecja dzisiejsza wyrosła wśród ruin, i dlatego dla  ruin może mieć pobłażanie. Grek nie musi pochylać się nad każdym kamieniem. Te kamienie,to jego codzienna scenografia. Jak dla nas bloki Ursynowa i "sześciany" mazowieckie. Dla mnie wystarczy, że ja się zachwycam. Od Greków natomiast wymagam tej ich niewiarygodnej radości życia. Czegoś co sprawia, że nawet jeśli wspólnie na coś się narzeka, to w gruncie rzeczy to narzekanie jest pochwałą :) 

Wyspa Hipokratesa pokazuje Grecję w trudnej odsłonie. Nie ma tu cudownej , bujnej przyrody. Jest surowo i poważnie. Góry, wąwozy, spękana ziemia i kamienie. Wśród nich, ślady żmudnej pracy pokoleń. Drzewa oliwne rosnące na złotych glebach wzgórz ...

Udostępnij