Rzymskie wakacje

Lipiec w Rzymie. Jest goraco. Dzis temperatura spadla z czterdziestu na trzydziesci kilka stopni, ale ja nie odczuwam roznicy. Lipcowe dni w Rzymie to przemierzanie miasta sladem cienia. Ja przynajmniej przez ostatnie dni szlam za glosem rozsadku, który kazal mi szukac ukojenia od upalu w penombrze rzymskich kamienic. Znow ide nie jak zamierzam, lecz tak jak mnie cien prowadzi, od wyspy chlodu do zacienionej przystani, przez male archipelagi wsrod ktorych wynurzam sie na chwile na pełna ekspozycje w sloncu.

Zobaczylam imponujace MAXXI -nowe muzeum sztuki wspolczesnej - swiatynie XXI wieku, instytucje, ktora swoim rozmachem ma dowodzic, że Rzym jest takze miastem mlodym , miastem awangardy. Nie uwierzylam. Tu w Rzymie, gdzie zawsze szukam przeszlosci, tajemniczych nici wiazacych nasza dzisiejszosc z zapisem wiekow bardziej w MAXXI skusila mnie klimatyzacja.Wlosi obsesyjnie podkreslaja swoja nowoczesnosc. Znajomy aktor wyjasnil mi, ze to taki rzymski wyrzut sumienia wobec XXI wieku, odpowiedz Wiecznego Miasta na wspolczesnosc.
Ja w Rzymie nie chce zyc wspolczesnocia. Tu przeszlosc jest ponadczasowa, dostarcza madrosci wiekow. We wszytkim, takze w cieniach arkad, ktore mialy dawac schronienie Rzymianom.

Chodzac po Rzymie szukalam kadrow , gdzie zjawiskowa Audrey Hepburn droczyla sie z Gregorym Peckiem. Prawdziwy klimat rzymskich wakacji...




Udostępnij

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pejzaż z upadkiem Ikara wg Bruegela

Obraz
Są takie obrazy, które mają wiele znaczeń. Można z nich czerpać skojarzenia jak z głębokiej studni chłodną wodę. Zamknięte, malarskie traktaty filozoficzne. Wielozadaniowe kryptonimy. Jak motyw z upadkiem Ikara. Pejzaż z upadkiem Ikara przypisywany jest Pieterowi Brueglowi Starszemu. Prawdopodobnie jednak obraz, który wisi w Królewskim Muzeum w Brukseli jest tylko kopią oryginału. W Polsce, w Muzeum Narodowym we Wrocławiu mamy jego wersję, pewnego autorstwa Pietera Breughla młodszego. Wymaga ode mnie odwagi, żeby o nim pisać. Dotknąć tego, co znane. Z każdej strony zinterpretowane. Obraz - jako jeden z nielicznych - obarczony obowiązkiem szkolnym, bohater wypracowania przy okazji polonistycznej wycieczki w okolice Grochowiaka, Iwaszkiewicza i Herberta. A jednocześnie jest to obraz, który pozostaje radosną enigmą. Kalamburem znaczeń. Nadchodzi taki poranek, poniedziałkowy, jak dziś, który pozwala śmiało dotknąć arcydzieła. Ten obraz towarzyszył mi od kilku dni. Moż...
Czytaj więcej

Rogier van der Weyden - Zdjęcie z krzyża

Obraz
W madryckim Prado znajduje się obraz niezwykły. Od wielu dni przyglądam jak promieniuje swoim trudnym pięknem z reprodukcji w monograficznym albumie Lorne`a Campbella. * Rogier van der Weyden, autor tego potężnego obrazu, coraz bardziej mnie fascynuje. Niezauważalnie stał się w mojej osobistej hierarchii chwilowo ważniejszy niż Jan van Eyck z bratem Hubertem, niż Robert Campin, u którego w Tournai pobierał nauki. Niż Hugo van der Goes, od którego obrazu z florenckiej Uffizi zaczęłam naukę prawdziw(sz)ego patrzenia na obrazy. Na marginesie, wciąż się uczę patrzeć. Ćwiczę się w uważności, czytając między innymi Michała Cichego. Staram się wydobywać patrzenie z trybu biernego, tak by stało się czynnością, akcją, działaniem. Kto wie, może patrzenie zaangażowane, nieobojętne jest jedynym patrzeniem skutecznym. Próbuję patrzeć na każdy obraz tak, by w pełni zaufać autorowi. Chciałabym, stojąc jako widz, w XXI wieku, stać się uczestnikiem: wytrąconym z codzienności, a wtrąconym w taj...
Czytaj więcej

Peter Paul Rubens, Zdjęcie z krzyża. Antwerpia

Obraz
Katedra w Antwerpii. Na dole solidna, przytulona do ziemi; na górze koronkowa, pnąca się do nieba. Podczas spaceru w mieście pojawia się niespodziewanie. Wyłania znad dachów kamienic, ukazuje w przesmyku wśród winorośli, wyrasta w zamknięciu wybrukowanej uliczki. Prowadzi grę. Zaskakuje. To katedra jednej wieży i miejsca na drugą, nigdy niedokończoną. Tam, gdzie byłaby druga wieża jest niebo- prowokujące, wyzywające. Budowniczowie zostawili tu świadectwo ambicji większych niż fundusze. Na pierwszy rzut oka katedra jest niepokojąco pusta w środku. Gotycko wysoka, o ścianach białych jak śnieg. Jest potężna. Bedeker mówi,że mieściła 25 tysięcy osób. W XVI wieku co czwartego mieszkańca. Potem została wyczyszczona przez ikonoklastów. Przeszli przez kościół w sierpniu 1566. Wyobrażam sobie, że ze ścian zdrapali polichromie, pocięli obrazy, spalili rzeźby, gorliwi i pozbawieni wątpliwości. W końcu "Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ...
Czytaj więcej