25 cze 2009

Profesor Józef Szajna - wspominając Mistrza



24 czerwca 2009 , pierwsza rocznica śmierci Józefa Szajny.


Sztuka Szajny wyrosła z traumy, z wojny, z destrukcji i nicości, jednak odnalazła swoją drogę do światła, do pozytywnych wartości, do ideału humanistycznego myślenia.

Historia XX wieku wraz z jej dwoma totalitaryzmami odbiła się piętnem na artystycznej osobowości Szajny, co więcej była jej konstytutywnym elementem. Szajna -Artysta urodził się tam gdzie miał zginąć Szajna -Człowiek - w obozie koncentracyjnym. W cudowny sposób ocalał z obozu zagłady w Auschwitz. Z tego nieludzkiego doświadczenia upadku ludzkości Szajna odbudował bardzo humanistyczne przesłanie, tworząc w zakresie plastyki i teatru sztukę zaangażowaną w obronie wartości moralnych.

W twórczości Józefa Szajny przeplata się apoteoza życia i wiedza o śmierci.
Jego realizacje plastyczne i teatralne są miejscem "spotkania" Erosa i Thanatosa.
Uniwersalne przesłanie wywodzi się z bardzo osobistego , intymnego charakteru prac Szajny. Mają one zakorzenienie w losie nie wybranym, lecz nałożonym człowiekowi jako jarzmo.
Artysta dosłownie przekładał swoje doświadczenie jednostkowe człowieka i artysty na uniwersalny komunikat dla świata. Twórczość Szajny ma charakter humanistyczny, jest zawartym w teatralnej inscenizacji "Dante" poleceniem "umyj ręce".
Ta twórczość to wynikający z misji artysty, rozbudzony imperatywem ocalałego człowieka nakaz moralny ciągłego ostrzegania innych.

Misją artysty jest ocalanie świata, zabezpieczanie terytorium ,na którym jest jeszcze przestrzeń dla człowieczeństwa.

Profesor Józef Szajna wyjątkowo pełnie wywiązał się ze swojej misji .

Pamiętajmy o Nim, o Mistrzu, o Jego przesłaniu.

Tekst jest fragmentem mojej publikacji poświęconej twórczości profesora Józefa Szajny z 2008 roku.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz